سرش به نیزه به گل های چیده می ماند

به فجر از افق خون دمیده می ماند

یگانه بانوی پرچم به دوش عاشورا

به نخل سبز  ز ماتم تکیده می ماند

میان خیمه ی آتش گرفته، طفل دلمدست خالی ? در امتداد نیاز ? سمت شش گوشه ی مطهر رفت
در کشاکش میان گریه و بغض ? دل به دریا زد و به کوثر رفت
می چکید از دو چشم ابیاتی ? مثنوی وار ? گرم و شور انگیز
می کشید از صمیم دل آهی ... که به اقلیم عشق بی سر رفت
به چه تشبیه می توان کرد این التماس دو چشم خونین را ؟
آبشار همیشه ؟ ابر بهار ؟ باید از واژه ها فراتر رفت !
شاعر از واژه ها فراتر رفت ? هم دم لحظه های ابر خیال
به غروبی که یک کبوتر سرخ ? تا خدا مست و بی سر و پَر رفت
ابر افکار سیل هق هق شد ... گوشه یی زیر گنبدی از نور
  " السلام علیکْ مبداء عشق!          و دلش سوخت                                                                                          شد کبوتر                                                                                                        رفت!